Poikilodermia to problem dotyczący skóry, będący siateczkowatą pigmentacją skóry, zmianą barwnikową. Może mieć zarówno podłoże wrodzone, jak i nabyte. Przeważnie występuje u kobiet i objawia się jako widoczny, intensywny rumień. Diagnostyką i leczeniem najczęściej zajmuje się lekarz dermatolog w zespole interdyscyplinarnym.
Spis treści
Poikilodermia – przyczyny
Poikilodermia może rozwijać się na tle różnych czynników. W postaci wrodzonej pojawia się m.in. w przebiegu:
- zespołu Rothmunda-Thomsona;
- wrodzonej dyskeratozy;
- anemii Fanconiego;
- zespołu Kindlera (wrodzona pęcherzowa poikilodermia).
Z kolei w postaci nabytej poikilodermia może pojawiać się w przebiegu:
- chorób tkanki łącznej;
- chorób nowotworowych, np. ziarniniaka grzybiastego;
- uczulenia na słońce;
- przewlekłej hormonoterapii lub przyjmowania glikokortykoidów;
- ekspozycji na niektóre typy promieniowania;
- infekcji, np. boreliozy.
Zmiany pojawiające się w przebiegu poikilodermii obejmują przerzedzenie warstwy podstawnej i warstwy kolczystej, hydroficzne zwyrodnienie warstwy komórek podstawnych, obecność melanofagów w brodawkowatej skórze właściwej i poszerzenie brodawkowatych naczyń włosowatych skóry właściwej.
Poikilodermia – objawy
Cechą charakterystyczną poikilodermii jest pojawianie się silnego, intensywnego rumienia, zwłaszcza w obrębie dekoltu. Nierzadko towarzyszy mu tzw. indycza szyja, której nazwa pochodzi od podrażnienia mieszków włosowych tej okolicy, co przypomina szyję indyków (stąd nazwa). Oprócz rumienia i indyczej szyi, w przebiegu poikilodermii obserwuje się przebarwienia na twarzy i po bokach szyi, a także rozszerzenie naczyń krwionośnych. U niektórych pacjentów może pojawiać się atopia – dziedziczna skłonność do nadprodukcji IgE (tzw. przeciwciał związanych z alergią) i rozwoju nadmiernej odpowiedzi alergicznej po kontakcie z czynnikiem powszechnie występującym w środowisku, niewywołującym reakcji u osób zdrowych.
Diagnostyka poikilodermii
Diagnostyka poikilodermii opiera się głównie na ocenie zmian skórnych oraz wywiadzie zdrowotnym z pacjentem. Jeśli to konieczne, można pobrać wycinek zmiany do badania histopatologicznego, aby wykluczyć inne możliwe przyczyny patologii. Problem należy zróżnicować również z innymi chorobami dermatologicznymi, jak również z alergią skórną. W tym celu można wykonać panel alergiczny. Bardzo ważne jest określenie, co stanowi przyczynę poikilodermii, a więc stwierdzenie choroby podstawowej. Dlatego proces diagnostyczny może być czasochłonny i skomplikowany, prowadzony przez wielu różnych specjalistów.
Poikilodermia – leczenie
Jeśli to możliwe, wdraża się leczenie przyczynowe, które uzależnione jest od wielu kwestii. Przykładowo przy nowotworach stosuje się chemioterapię, radioterapię bądź hormonoterapię, zaś przy anemiach i niedoborach pokarmowych kluczowe znaczenie ma uzupełnianie tych niedoborów za pomocą leków i suplementów diety. Przy chorobach przewlekłych stosuje się indywidualnie dobraną farmakoterapię, której celem jest ustabilizowanie stanu zdrowia pacjenta i uzyskanie jak najtrwalszej remisji. Na zmiany skórne w przebiegu poikilodermii można stosować miejscowo maści przepisane przez dermatologa.
Spirulina w tabletkach (100% naturalna)Spirulina posiada w pełni naturalne witaminy i minerały o wysokim stężeniu. W jej skład wchodzą m.in.: biotyna, beta-karoten, kwas foliowy, tiamina, niacyna, witamina D, E i inne witaminy oraz białko i błonnik. To też źródło cynku, magnezu, wapnia, żelaza
Zobacz tutaj ...
Spirulina w proszku (100% naturalna)Spirulina w proszku to słodkowodna alga, zawierająca duże stężenie witamin, minerałów i innych, ważnych składników odżywczych. Wysoką jakość uzyskano dzięki odpowiednim warunkom klimatycznym, przestrzeganiu restrykcyjnych norm podczas hodowli i …
Zobacz tutaj ...
Bibliografia
- Misterska M., Szulczyńska-Gabor J., Helak A., Żaba R., Twardzina układowa współistniejąca z przewlekłym zapaleniem wątroby. Opis przypadku, Postępy Dermatologii i Alergologii, 3/2007.
- Adaskevich U., Katina M., Miadzelets V., Poikiloderma of civatte, Our Dermatol Online, 4/2013.
- Nazari S., Poikiloderma: Differential Diagnosis and Treatment, Journal of Pigmentary Disorders, 2/2015.
Zostaw komentarz