Choroba Meniere’a (inaczej: idiopatyczny wodniak błędnika, łac. morbus Ménière) to zespół objawów wywołanych zaburzeniami równowagi hydrostatycznej i osmotycznej pomiędzy śródchłonką a przychłonką, wskutek których tworzy się wodniak endolimfatyczny. Naturalny przebieg obejmuje okresy zaostrzeń oraz remisji, jednak wraz z upływem czasu pogłębia się niedosłuch odbiorczy oraz rośnie ryzyko wystąpienia problemów w drugim uchu.
Spis treści
Choroba Meniere’a – przyczyny
W 1861 roku Prosper Meniere na łamach „Gazette Médicale de Paris” opisał triadę objawów występujących w sposób napadowy, składającą się ze stałych lub przerywanych szumów usznych, którym towarzyszą pogorszenie słuchu oraz zawroty głowy, a także zaburzenia równowagi z nudnościami i wymiotami. W 1867 roku Politzer wprowadził pojęcie triady Menier’owskiej i nazwę – choroba Meniere’a. Przed ponad 70 laty za przyczynę tej choroby uznawano krwawienie w uchu wewnętrznym. Później jednak wykazano, że wystąpienie objawów wiąże się z rozdęciem przestrzeni endolimfatycznych, a więc z wodniakiem błędnika.
Wciąż jednak nie do końca wiadomo, dlaczego powstaje wodniak błędnika. Zgodnie z teorią mechaniczną, przyczyną są utrudnienia w przepływie endolimfy od miejsca jej tworzenia, czyli prążka naczyniowego, do miejsca wchłaniania, czyli woreczka endolimfatycznego. Z kolei zgodnie z teorią czynnościową, w konsekwencji skurczu naczyń, dochodzi do niedotlenienia, a w endolimfie – do wzrostu stężenia toksycznych produktów przemiany materii i wtórnego wzrostu przepuszczalności naczyń włosowatych. To zaś jest bezpośrednią przyczyną tworzenia się takiego wodniaka.
Średni wiek pacjentów z chorobą Meniere’a to 40-60 lat, przy czym płeć nie ma tutaj większego znaczenia. Rodzinne występowanie obserwuje się u 10-20% pacjentów.
Choroba Meniere’a – objawy
Na zespół objawów klinicznych występujących w przebiegu choroby Meniere’a składają się 4 dolegliwości:
- niedosłuch;
- szumy uszne;
- uczucie pełności w uchu;
- epizody nawracających zawrotów głowy o charakterze wirowania;
U chorych z chorobą Meniere’a stwierdza się szereg dolegliwości współtowarzyszących, takich jak: zapalenie stawów, łuszczyca, choroba refluksowa i zespół jelita drażliwego. Przebieg jest zróżnicowany i nieprzewidywalny, a rozwój objawów słuchowych i przedsionkowych może trwać przez wiele lat.
Choroba Meniere’a – diagnostyka
Wstępnie rozpoznanie choroby Meniere’a można postawić już po wywiadzie zdrowotnym z pacjentem – zgłasza on przeważnie wszystkie cztery wymienione wcześniej dolegliwości. Uzupełniająco wykonuje się audiometrię oraz rezonans magnetyczny błędnika. Ostatnimi czasy popularnością cieszy się również elektrokochleografia, która jest metodą rejestracji krótkolatencyjnych odpowiedzi wywołanych ze ślimaka i nerwu słuchowego. Największe zastosowanie znalazła właśnie w diagnostyce choroby Meniere’a i neuropatii słuchowej.
Choroba Meniere’a – leczenie
Podstawą leczenia jest działanie zachowawcze, pozafarmakologiczne, które obejmuje zalecenia dotyczące modyfikacji stylu życia, w tym ograniczenie podaży soli w diecie oraz unikanie substancji mogących wywołać atak – kofeiny, tytoniu oraz alkoholu. Kluczową rolę w najnowszych zaleceniach dotyczących choroby Meniere’a zyskuje wsparcie psychologiczne wraz z zastosowaniem psychoterapii, zwłaszcza w nurcie poznawczo-behawioralnym. To postępowanie wspomagające inne formy leczenia, pozwalające poprawić jakość życia i funkcjonowanie społeczne chorych.
Jeśli powyższe działania nie pomagają, rekomenduje się wdrożenie farmakoterapii. Nie ma jednak odgórnie ustalonych leków, które pomocne będą przy tej chorobie. Stosuje się m.in. betahistyny, leki moczopędne, a nawet glikokortykoidy. Farmakoterapię zawsze dobiera się indywidualnie do potrzeb pacjenta.
Leczenie pierwszego rzutu w niektórych państwach (m.in. we Włoszech) obejmuje zastosowanie terapii miejscowej z wytwarzaniem pulsacyjnego niskiego ciśnienia. Doprowadzone jest ono do struktur przedsionka przy użyciu specjalnego generatora. Zabiegi wykonuje się 3 razy dziennie przez okres 1-2 miesięcy. Nie ma jednak potwierdzonej skuteczności tej metody, dlatego nie została uznana w większości krajów, w tym w Polsce.
Spirulina w tabletkach (100% naturalna)Spirulina posiada w pełni naturalne witaminy i minerały o wysokim stężeniu. W jej skład wchodzą m.in.: biotyna, beta-karoten, kwas foliowy, tiamina, niacyna, witamina D, E i inne witaminy oraz białko i błonnik. To też źródło cynku, magnezu, wapnia, żelaza
Zobacz tutaj ...
Spirulina w proszku (100% naturalna)Spirulina w proszku to słodkowodna alga, zawierająca duże stężenie witamin, minerałów i innych, ważnych składników odżywczych. Wysoką jakość uzyskano dzięki odpowiednim warunkom klimatycznym, przestrzeganiu restrykcyjnych norm podczas hodowli i …
Zobacz tutaj ...
Bibliografia
- Tacikowska G., Pasternak P., Densert B., Skarżyński H., Odległe efekty terapii choroby Meniere’a metodą zmian ciśnienia indukowanych w uchu środkowym – doniesienie wstępne, Audiofonologia, XX/2001.
- Narożny W., Nyka W., Siebert J., Etiopatogeneza, diagnostyka i leczenie choroby Méniére’a, Forum Medycyny Rodzinnej, 2/2007.
- Niemczyk K., Pierchała K., Bartoszewicz R., Jasińska A., Choroba Meniera cz. 1. Kryteria diagnostyczne i obraz kliniczny Choroby Ménière’a (ChM) – komentarz do aktualnych zaleceń i doświadczenia własne, Pol Otorhino Rev, 8/2019.
- Niemczyk K., Pierchała K., Zalecenia postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w chorobie Ménière’a, Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny, 3/2012.
Zostaw komentarz