Aktualizacja: 25 sierpnia 2025
Insulinoma (inaczej: wyspiak trzustki) to rzadko diagnozowany nowotwór wywodzący się z komórek beta trzustki, które odpowiadają za syntezę i wydzielanie niezwykle ważnego hormonu insuliny. Diagnostyką i leczeniem zajmują się lekarz endokrynolog oraz lekarz onkolog pracujący w zespole interdyscyplinarnym.
Insulinoma – przyczyny
Insulinoma jest najczęstszym hormonalnie czynnym guzem trzustki, jednocześnie będąc jednym z najrzadziej diagnozowanych nowotworów w ciele człowieka. Większość guzów trzustki jest łagodna, choć niewielka ich część (około 7%) może przebiegać w postaci wieloogniskowej. Można więc powiedzieć, że insulinoma to najczęściej rozpoznawany hormonalnie czynny guz trzustki. Około 10% z nich występuje w postaci mnogiej, u około 10% chorych ma charakter złośliwy, natomiast u 5–10% chorych jest składową zespołu mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej.
Najczęstszą przyczyną insulinoma są mutacje, które jednak nie wykazują cech dziedziczenia. W ich przebiegu dochodzi do spontanicznej mutacji w komórkach beta trzustki, które zaczynają się nadmiernie namnażać i wydzielać insulinę. Rzadszą, już dziedziczną przyczyną insulinoma jest zespół MEN-1, czyli mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza typu 1. Występuje z reguły w skojarzeniu z innymi guzami hormonalnie czynnymi (np. przytarczyc, przysadki).
Insulinoma – objawy
Zazwyczaj pojedynczy, niewielkich rozmiarów (poniżej 2 cm), dobrze unaczyniony i otoczony torebką insulinoma nie jest bardzo groźny. W większości przypadków nie daje przerzutów, jednak może powodować poważne objawy kliniczne z powodu nadmiaru insuliny. Dlatego jeśli jest kontrolowany lub leczony, nie stanowi zagrożenia życia.
Na klasyczną triadę Whipple’a, sugerującą rozpoznanie insulinoma składają się:
- objawy hipoglikemii na czczo lub po wysiłku;
- towarzyszące objawom stężenie glukozy w surowicy poniżej 45 mg/dl;
- ustępowanie objawów po dożylnym lub doustnym podaniu glukozy.
Dość charakterystyczne są również neurowegetatywne objawy hipoglikemii:
- zlewne poty;
- bladość skóry;
- uczucie głodu;
- bóle w klatce piersiowej;
- tachykardia.
Jak również objawy neuroglikopenii:
- drżenia;
- zawroty głowy;
- osłabienie;
- zmiany osobowości;
- objawy psychiczne;
- podniecenie;
- depresja;
- osłabienie odruchów, w końcu drgawki, zaburzenia świadomości i śpiączka.
Objawy te bierze się pod uwagę w trakcie procesu diagnostycznego, a więc podczas zbierania szczegółowego wywiadu zdrowotnego z pacjentem. Aby rozpoznać insulinomę, należy dodatkowo stwierdzić hipoglikemię współistniejącą z hiperinsulinemią (a nawet z prawidłową, lecz nie niską insulinemią), a także stwierdzić guza trzustki lub wykluczyć inne możliwe przyczyny neuroglikopenii głodowej.
Diagnostyka insulinoma
Insulinoma rozpoznawany jest na podstawie objawów klinicznych, w tym zwłaszcza triady Whipple’a, jak również na podstawie badań krwi. U pacjentów z insulinomą stosunek insuliny do peptydu C wynosi powyżej 1,0. Omawiany problem zdrowotny można zidentyfikować ponadto technikami obrazowania, takimi jak USG brzucha, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny, jak również ultrasonografia endoskopowa (EUS), angiografia tętnic oraz dotętnicza stymulacja jonami wapnia.
Insulinoma – leczenie
W większości przypadków insulinoma możliwe staje się leczenie operacyjne, które jest jedyną terapią mogącą prowadzić do całkowitego wyleczenia chorego. Co się z tym wiąże, jest leczeniem z wyboru chorych z rozpoznanym insulinoma. Podczas kwalifikacji do zabiegu pamiętać należy, że rozpoznanie nie powinno budzić wątpliwości. W okresie okołooperacyjnym niezbędne jest częste oznaczanie glikemii, ponieważ przed i podczas zabiegu dochodzić może do jej spadków. Z kolei po udanej operacji występuje często hiperglikemia wymagająca działań medycznych.
Nie u wszystkich pacjentów możliwe jest jednak zastosowanie leczenia operacyjnego. Wówczas można zastosować diazoksyd, który obniża wydzielanie insuliny, pozwalając na kontrolę glikemii u 50% chorych z omawianym problemem zdrowotnym.


Chlorella w bardzo dokładny sposób oczyszcza organizm, pomaga w likwidacji zaparć, wspiera budowanie naturalnej odporności, wspomaga odmładzanie organizm, przyspiesza regenerację uszkodzonych tkanek, poprawia kondycję organizmu, dodaje sił witalnych, …
Zobacz tutaj ...
Bibliografia
- Marek B., Kajdaniuk D., Kos-Kudła B., Foltyn W., Borgiel-Marek H., Matyja V., Pakuła D., Insulinoma – diagnostyka i leczenie, Endokrynologia Polska, 1/2007.
- Franek E., Hormonalnie czynne neuroendokrynne guzy trzustki, Przegląd Gastroenterologiczny 2006: 1 (1): 22–28.
Zostaw komentarz