Śledziona

Aktualizacja: 4 października 2022

Śledziona (łac. lien) to narząd ważny dla prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego i układu krwionośnego, jednak nie jest on niezbędny do życia. Lokalizuje się między żołądkiem a lewą nerką, leżąc w zagłębieniu zwanym wrotami śledziony. To tutaj znajdują się także tętnice i żyły śledzionowe. Narząd odpowiada za wysoką odporność oraz magazynowanie krwi.

Śledziony – budowa

Śledzionę tworzy tkanka łączna siateczkowata. Po przecięciu narządu można zobaczyć głównie 2 kolory – biały i czerwony, co świadczy o tym, że narząd ten budują 2 układy (układ limfatyczny i układ krwionośny). Śledzionę otacza błona surowicza i torebka włóknista, od której odchodzą pasma tkanki łącznej włóknistej, zwane beleczkami.

Unaczynienie

Za unaczynienie śledziony odpowiada przede wszystkim tętnica śledzionowa odchodząca od pnia trzewnego. Odtlenowana krew opuszcza narząd żyłą śledzionową.

Unerwienie

Za unerwienie śledziony odpowiada nerw błędny, splot trzewny oraz nerw przeponowy.

Śledziona – funkcje

Śledziona zaczyna rozwijać się już w okolicach 6. tygodnia życia płodowego. Jej podstawową funkcją jest eliminowanie starych, zniszczonych lub zużytych erytrocytów oraz trombocytów. Produkty ich rozpadu przekazywane są wraz z krwią do wątroby, stanowiąc składnik bilirubiny. W śledzionie powstają również substancje magazynujące energię niezbędną do funkcjonowania wszystkich komórek i krwinek. Dzięki nim możliwe jest utrzymanie tkanek przy życiu np. na bardzo dużych, górskich wysokościach.

Śledziona odpowiada za magazynowanie krwi, co ma duże znaczenie np. w sytuacjach, gdy dochodzi do wychłodzenia organizmu. Krew w śledzionie może w pewnym stopniu ogrzać okoliczne tkanki. Przede wszystkim jednak śledziona wspiera czynność układu odpornościowego. Bierze udział w produkcji limfocytów oraz przeciwciał.

Powiększenie śledziony (splenomegalia)

Powiększenie śledziony może mieć miejsce w wielu jednostkach chorobowych. Stanowi zagrożenie pęknięcia, dlatego wymaga szybkiego rozpoznania i leczenia. Możliwymi przyczynami splenomegalii są:

• mononukleoza;
• niedokrwistość hemolityczna;
• marskość wątroby i inne choroby tego narządu;
• zaburzenia metaboliczne;
• malaria;
• nowotwory krwi i chłonki;
• zakrzepy naczyń śledziony.

Głównym objawem tego stanu jest ból zlokalizowany w górnej, lewej części brzucha. Ma charakter ostry i promieniujący, zwykle do lewego barku. Objawami towarzyszącymi są:

• zmęczenie;
• uczucie sytości;
• niedokrwistość.

Gdy dojdzie do pęknięcia śledziony, dodatkowo pojawia się silny ból podczas oddychania.

Usunięcie śledziony (splenektomia)

Splenektomia to zabieg chirurgicznego usunięcia śledziony, przeprowadzany wskutek:

• urazu lub uszkodzenia śledziony, np. podczas wypadku komunikacyjnego;
• chorób hematologicznych zagrażających życiu;
• pierwotnego guza śledziony;
• przerzutu nowotworu złośliwego do śledziony;
• powiększenia śledziony wraz z nasilonym niszczeniem przez nią krwinek;
• ropni śledziony.

Jak wspomniano wcześniej, bez śledziony można żyć. Organizm jednak będzie bardziej podatny na infekcje i choroby (spadnie jego odporność), a układ krążenia nie będzie pracował tak wydajnie, jak dotychczas.

Spirulina w tabletkach (100% naturalna)
Spirulina posiada w pełni naturalne witaminy i minerały o wysokim stężeniu. W jej skład wchodzą m.in.: biotyna, beta-karoten, kwas foliowy, tiamina, niacyna, witamina D, E i inne witaminy oraz białko i błonnik. To też źródło cynku, magnezu, wapnia, żelaza
Zobacz tutaj ...

Chlorella w tabletkach z rozerwaną ścianą komórkową
Chlorella posiada właściwości przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybiczne nie wpływając przy tym na florę fizjologiczną. Bardzo dokładnie usuwa toksyny z organizmu ...
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Mendek-Czajkowska E., Słomkowski M., Huszcza S., Sikorska A., Maryniak R., Nita E., Łuczak A., Maj S., Meissner A., Konopka L., Wpływ splenektomii na stan ogólny i rokowanie u chorych z hematologicznymi chorobami rozrostowymi, Chirurgia Polska, 4/2004.
2. Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2004.